دوستداران را چه شد؟

اینکه که یکی از مقامات عالی قوه ی محترم  قضایی پاش به دادگاه باز میشه و سرش رو بالا میگیره و با افتخار میگه فلانی و فلانی و فلانی دوستم بودم و اگر لب تر میکردم کل لویزان رو به نام می زدند(نقل به مضمون) به خوبی نشون می ده که توی این مملکت ملت وقتی گذر پوستشون به دباغ خونه ی قوه ی قضاییه میرسه اصولا با چه چیزهایی ممکنه روبرو بشوند.

خلاصه که خسته نباشید

حدیث هفته

امام باقر ( علیه السلام ):« ویُرفعُ القبرُ فوقَ الأرضِ أربعَ أصابعَ » 

« و قبر از سطح زمین به مقدار چهار انگشت بالاتر قرار می گیرد . »

( وسائل الشیعه ، ج2 ، باب30 ، از ابواب دفن ، حدیث1 )

ما و کرونا و فرهنگ

تا قبل از اینکه کرونا بیاد توی خیابون و جو ب آب پر بود از قوطی آب معدنی، پاکت سیگار، کیسه پلاستیک... از وقتی کرونا زد به ملت با فرهنگ ایران ماسک و دستکش پلاستیکی هم اضافه شد به موارد بالا.... ملت دمتون گرم

تپه های باقی مانده

الان که به سلامتی وکیلان ملت در مجلس یازدهم در حال فتح آخرین تپه های باقیمانده از دوران احمدی نژاد هستند به یاد شعر زیبای رهی معیری افتادم. این شعر در سال 1327 با امضای مستعار شاه پریون در مجله ی تهران مصور منتشر شد. بخوانید و لذت ببریدکه تاریخ دائما تکرار می شود:

وکیلان را ز سودای ریاست، خون بوَد دلها

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

شکایت از جدایی می کند زنگوله ی حکمت

جرس فریاد می دارد که بربندید محملها

شنیدستم ملک داغ ریاست بر جگر دارد

نهان کی ماند آن رازی که کزو سازند محفلها

به آمریکا سفرها کن، گرت دکتر شفق گوید

که سالک بی خبر نبود ز راه و رسم منزلها

ولی هرگز مشو مهمان ارباب جوادیه

که در هر گوشه ی باغش نهان گردیده قاتلها

به کهبد هم ببخشید ای وکیلان! لقمه ی چربی

که آخر بهره ای بخشند منعمها به سائلها

پی نوشت: اسامی که بولدشده اند نام نمایندگان مجلس آن زمان هستند.

کلمات قصار

انسانیت یعنی حساسیت به حقیر شمرده شدن