از قضا سرکنگبین صفرا فزود.

سردار سرلشکر رحیم صفوی: ما در مرزهایمان، نه مرزهای زمینی مان، نه مرزهای دریایی مان و نه مرزهای هوایی مان، متوقف نمی شویم. همه فهمیدند که ما دشمن را در خانة خودش تعقیب می کنیم.  (کتاب اسرار مکتوم، صقحه 252)

سال 1366برای ایران سالی سرنوشت ساز بود. تصمیمات منجر به تعیین سرنوشت جنگ ایران و عراق و پایان یافتن این مناقشه خونین هشت ساله در سال 1366 گرفته شدند. عراق که گمان می کرد با تکیه بر جنگ اقتصادی می تواند اراده سیاسی ایران را در هم بشکند حملات خود را به کشتی های نفتکشی که نفت ایران را می خریدند افزایش داد. صدام می دانست که ایران به زودی واکنش نشان خواهد داد اما خیالش از یک بابت کاملا آسوده بود. عراق نفتی نداشت که بخواهد از طریق دریا صادر کند. اسکله های نفتی البکر و الأمیه،که ترمینالهای اصلی صادرات نفت عراق از طریق دریا بودند، در همان ابتدای جنگ توسط ارتش ایران بمباران شده بودند و دیگر فعالیت نفتی نداشتند. عراق بندر نفتی و اصولا، به دلیل عمق کم سواحل خود، امکان بارگیری سوپرنفتکش ها را در آبهای ساحلی خود نداشت. نتیجه اینکه ایران باید برای انتقام گیری به نفتکشهایی حمله می کرد که نفت کویت، بحرین، عربستان سعودی، قطر یا امارت را حمل می کردند. اما حمله به نفتکشهای این کشورها منطقا پای کشورهای غربی، به ویژه آمریکا، را به خلیج فارس باز می کرد؛ چرا که آمریکا خود را ملزم به حفظ جریان صدور نفت از منطقه می دانست و این اتفاقی بود که در واقعیت افتاد. 

در سال 1366 بود که آمریکا نیروهای نظامی خود را به صورت جدی، و به هدف متوقف کردن فعالیتهای ایران بر علیه خطوط کشتی رانی بین اللملی، وارد خلیج فارس کرد. در روز 30 شهریور 1366 آنها در یک اقدام غافلگیرکننده، البته برای ایران، یک کشتی باری نیروی دریایی ارتش را که در آبهای بین المللی در حال مین ریزی بود اشغال کردند و پس از تخلیه نفرات آن خود کشتی را غرق کردند. این کشتی ایران اجر نام داشت. 

در روز 16 مهر 1366 هلیکوپترهای آمریکایی با قایقهای تندروی سپاه پاسداران در آبهای بین المللی جنوب جزیره فارسی درگیر شدند و در این درگیری قایقهای سپاه و یک فروند از هلیکوپترهای مهاجم غرق شدند. محسن رضایی، فرمانده وقت سپاه، از فرمانده نیروی دریایی سپاه، حسین علائی، درخواست کرد تا با اجرای عملیات انتقامی به کشورهای عرب منطقه و حامیان غربی آنها بفهماند تا زمانی که صدام دست از زدن نفتکشهای حامل نفت ایران بر ندارد ایران هر نفتکشی را که در آبهای خلیج فارس ببیند به عنوان یک هدف مشروع نظامی مورد هدف قرار خواهد داد. در روز 24 مهر نیروی دریایی سپاه، که موشکهای کرم ابریشم خود را در سواحل غربی شبه جزیره فاو مستقر کرده بود، به یک فروند سوپرنفتکش کویتی، که با پرچم آمریکا حرکتی می کرد، حمله کرد. این حمله در آبهای سرزمینی کویت و بر خلاف تمامی قوانین بین المللی انجام شد. 

محل اصابت موشک شلیک شده توسط سپاه به نفتکش کویتی در دهانه بندر الاحمدی

بلافاصله کویت و کشورهای حامی وی واکنش نشان دادند و این حمله را به ایران منتسب کردند و به آن اعتراض کردند، ولی ایران بر اساس سیاست معمول خود از پذیرفتن مسئولیت این حمله موشکی شانه خالی کرد. اصطلاحی که در آن زمان در رسانه های جمعی ایران برای اشاره به حملات موشکی ایران به کشورهای منطقه رایج بود «موشکهای سرگردان» بود. خلاصه سالها گذشت تا اینکه مرکز اسناد سپاه تصمیم گرفت که گزارش نیروی دریایی سپاه درباره موشکهای سرگردان شلیک شده  به نفتکش کویتی را منتشر کند. سند زیر را می توانید در زیر ملاحظه کنید:

نتیجه درگیری سپاه و ادامه جنگ نفتکشها این شد که کویت و کشورهای عربی منطقه شورای امنیت را تحت فشار گذاشتند که قطعنامه 598 را تصویب کند. این قطعنامه، برخلاف قطعنامه های قبلی صادر شده در زمینه جنگ ایران و عراق، در ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل قرار می گرفت و معنی آن این بود که در نهایت شورای امنیت می توانست مجوز عملیات نظامی بر علیه ایران را صادر کند. 

درگیریهای بیشتر سپاه و نیروی دریایی آمریکا در خلیج فارس در بهار سال 1367 سبب شد تا آمریکا مستقیما به سکوهای نفتی ایران حمله کند و تقریبا تمامی نیروی دریایی ایران را در یک روز از بین ببرد. اما آنچه که سبب شد تا ایران در انتها به قطعنامه 598 تمکین کند و به صورت جدی به دنبال پایان جنگ با عراق بگردد غرق شدن ایرباس ایرانی توسط کشتی های جنگی آمریکا بود. 

عملیات مقابله به مثل سپاه نه تنها پای آمریکا و دیگر کشورهای عربی حامی صدام را از مناقشه بین ایران و عراق کوتاه نکرد، بلکه به صورت غیر مستقیم سبب شد تا ایران در ضعیف ترین وضعیت نظامی خود ناچار به قبول قطعنامه های سازمان ملل بشود. همان سازمان مللی که همواره از سوی ج.ا به عنوان بازوی استکبار جهانی شناخته می شد. محسن رضایی، و اطرافیانش، هیچ گاه افتخار سرنگونی صدام را به دست نیاورند و دست آخر این عملیات نظامی آمریکا در سال 2003 بود که آنها را به آرزوی شان رساند؛ اکنون دیگر می توانستند راه قدس را از کربلا گذر بدهند. 

پی نوشت:

تصویر سند فوق را می توانید در سایت مرکز اسناد دفاع مقدس در آدرس زیر پیدا کنید:

حمله موشکی به نفت کش سی ایل سیتی ، با پرچم آمریکا - دفاع مقدس (defamoghaddas.ir)

دروغ سیزده؛ قسمت چهارم

یکی از ادعاهای دروغی که به کرات از زبان مسئولان سیاسی و نظامی ج.ا می شنوید این جملات یا مشابه این جملات  است:

 در زمان جنگ تمام دنیا پشت صدام ایستاده بود و هیچ کس به ما کمک نمی کرد. ایران تنها و یک تنه داشت با تمام دنیا می جنگید. حتی سیم خاردار هم به ما نمی فروختند؛ و قس علی هذا.

مثلا آیت الله ناطق نوری می گوید: در تمام جنگ هیچ کس به ما یک هلیکوپتر یا یک تانک نداد، هیچ چیزی به ما ندادند. (کتاب اسرار مکتوم، نشر بیست و هفت بعثت، 1393، صفحه 433)

این ادعای دروغ به قدری تکرار شده که حتی خود دروغ گویان نیز آن را باور کرده اند. حقیقت اما این است که بسیاری از کشورها خوشحال بودند که بتوانند انبارهای تسلیحاتی خود را به روی ایران بگشایند و از نمد برای خود کلاهی بسازند. انواع و اقسام سلاح ها از انواع و اقسام کشورها راهی ایران شد تا در خدمت سیاست های نظام قرار بگیرند. از جمله این سلاح ها، و مهمترین آنها، می توان به موشکهای دوربرد بالستیک اشاره کرد که از لیبی وارد شدند و در جنگ موشکها شهرهای عراق را هدف قرار دادند. موشکهای ضدهوایی سام-2 (نمونه مهندسی معکوس شده) چینی که در اصفهان برای اولین بار یک فروند میگ-25 عراق را ساقط کردند. قایقهای سوئدی بوگهامر که از سوئد وارد شدند و تا مدتها خلیج فارس را جولانگاه خود کرده بودند. تانکهای ساخت کره شمالی که در عملیات رمضان حضور داشتند و صدها مورد دیگر که فهرست کردن آنها مجالی دیگر می طلبد. من فقط برای اینکه مستند حرف زده باشم قسمتی از صفحه 444 جلد اول کتاب تاریخ تحلیلی جنگ  ایران و عراق (نوشته شده توسط یکی از سرداران سپاه و منتشر شده توسط یکی از انتشاراتی های وابسته به سپاه) را برای شما بازنشر می کنم.

برای اینکه عمق دروغگویی عزیزان مسئولین را بیشتر درک کنید نیم نگاهی به آمار زیر کنید. یک جدول تجهیزات نظامی وارد شده به عراق و جدول دیگر تجهیزات نظامی وارد شده به ایران( بر حسب دلار) را به ترتیب زمان و کشور صادر کننده نشان می دهد. منطقا خوش بخت ترین کشورها آنهایی بودند که هم به ایران سلاح می فروختند و هم به عراق. این سوال که چرا بعضی از کشورها همزمان به ایران وعراق سلاح صادر می کردند و یا اینکه چرا در بعضی از سالهای سلاح می فروختند و در بعضی از سالها نمی فروختند سوال بجایی است ولی از حوزه سواد من خارج است. برای یافتن پاسخ این دو سوال نیاز به سالهای مطالعه است. مطالعه ای که هیچ گاه در ایران انجام نشده و نخواهد شد.

عملکرد و تجربیات زرهی ایران در دفاع مقدس

مقاله تقریبا پژوهشی درباره زرهی ایران در جنگ و عملکرد آن را می توانید در اینجا بخوانید.

اسناد زرهی سپاه در جنگ

تعدادی از اسناد زرهی سپاه در جنگ با عراق را که منتشر شده می توانید در اینجا مطالعه کنید.

تحول ساختاری زرهی سپاه در دوران جنگ

مصاحبه با سردار یزدان مویدپور درباره تحول زرهی سپاه در طول جنگ با عراق را در اینجا بخوانید.