کشتی ردیاب موشکی مونگه

یکی از معضلات پرتاب ماهواره و سفینه های سرنشین دار به مدار زمین برای تمامی کشورهایی که تکنولوژی آن را در اختیار دارند رهگیری و ردیابی موشک های حامل آنها پس از پرتاب می باشد. به خاطر مدور بودن کره ی زمین موشک حامل پس از مدتی از خط دید ایستگاه کنترل خارج شده و دسترسی به آن به صورت مستقیم امکان پذیر نمی باشد. همین اشکال درباره ی شلکی موشکهای بالستیک قاره پیما نیز مطرح می باشد.

یک راه چاره برای این مشکل این است که تعداد زیادی پایگاه زمینی ردیاب در نقاط مختلف زمین ساخت بشود که موشک با خارج شدن از محدوده ی یک پایگاه وارد محدوده ی پایگاه بعدی بشود. اما این راه حل تنها برای کشورهایی که مساحت زیادی دارند (مانند روسیه) و یا در نقاط مختلف کره ی زمین می توانند پایگاه داشته باشند (مانند آمریکا) مناسب است. کشورهای دیگر به راه حل ارزانتری دست یافته اند: کشتی های ردیاب. این گونه کشتی ها به ابزارهای فاصله یاب و ردیاب مختلفی مجهز هستند و می توانند قبل از پرتاب یک موشک حامل ماهواره در مسیر آن قرار گرفته و پس از رسیدن موشک به محدوده ی کشتی به ردیابی آن بپردازند. از میان کشورهایی که دست به ساختن چنین کشتی های زده اند می توان فرانسه را نام برد که سالها است کشتی های ردیاب را به خدمت گرفته است.

کشتی ردیاب مونگه ( با شماره سریال آ-610) آخرین کشتی از این دست است که در نیروی دریایی فرانسه بکار گرفته شده و جایگزین کشتی ردیاب قدیمی تر هنری پوانکاره شده است. مشخصات مونگه را در فایل زیر بخوانید. 

موشک ضد تشعشع شرایک

 با توسعه موشکهای "سام" توسط شوروی سابق و استفاده گسترده ویتنام شمالی از این موشکها، لازم بود که قبل از تهاجم به اهداف زمینی یک یا چند هواپیما وارد حریم هوایی هدف شده و موشکهای سام اطراف هدف را از دور خارج کنند. این گونه بود که دیگر هواپیماهای ضربتی می توانستند با خیال راحت به اداف خود نزدیک شده و آنها را درهم بکوبند. این وظیفه ابتدا برعهده جنگنده های "اف105" گذاشته شد این هواپیماها برای انجام ماموریت خود به گونه ای از موشکها متکی بودند که بتوانند امواج رادارهای زمینی دشمن را دریافت کرده و موشک را به سمت آنتن رادار دشمن هدایت کنند. امروزه این موشکها را "موشک ضدتشعشع"  می نامیم و موشک "شرایک" اولین نوع از این موشکها است.