تاریخچه ی نیروی دریایی عثمانی؛ قسمت چهارم

قسمت اول

قسمت دوم

قسمت سوم

افول (1827–1908)

قرن نوزدهم ، علیرغم بهبود گاه به گاه ، شاهد افول بیشتر نیروی دریایی عثمانی بود. پس از شکست در برابر ناوگان مشترک انگلیس-فرانسه-روسیه در جنگ ناوارینو در سال 1827 ، سلطان محمود دوم توسعه ی نیروی دریایی مدرن عثمانی را در اولویت قرار داد. اولین کشتی های بخار نیروی دریایی عثمانی در سال 1828 خریداری شد. در سال 1829 بزرگترین کشتی جنگی جهان برای سالهای طولانی ، کشتی محمودیه با 1،280 ملوان ساخته شد. در دهه ی 1830 ، حدود 2.500 ملوان مسیحی (عمدتا ارمنی و یونانی) در نیروی دریایی عثمانی جذب شدند. این باعث واکنش منفی جوامع مسیحی شد. بسیاری از یونانیان از رودس و خیوس به جزایر کوچکتر همسایه گریختند. در سال 1847 ملوانان مسیحی تقاضای حضور کشیش و نمازخانه در کشتی های جنگی کردند که به دلایل شرعی رد شد. وزیر دریاداری و وزیر اعظم موافق مطالبات مسیحیان بودند ، اما مفتی اعظم آن را مممنوع اعلام کرد.

در سال 1875 ، در زمان سلطان عبدالعزیز ، نیروی دریایی عثمانی 21 نبردناو و 173 نوع کشتی جنگی دیگر داشت و پس از نیروی دریایی انگلیس و فرانسه سومین نیروی دریایی جهان بود. اما گسترش نیروی دریایی برای بودجه ی زیر فشار عثمانی بسیار سنگین بود. عبدالحمید دوم آگاه بود که امپراتوری برای محافظت از تهدیدهای رو به رشد روسیه به نیروی دریایی نیاز دارد. با این وجود، بحران اقتصادی عثمانی در سال 1875 و بار مالی اضافی جنگ فاجعه بار روسیه و ترکیه (1878-1877) امپراتوری عثمانی را از منابع مالی برای نگهداری و نوسازی ناوگان بزرگ محروم کرد. نیمه ی دوم قرن نوزدهم دوره موفقیت در زمینه مهندسی دریایی بود. کشتی های نیروی دریایی عثمانی به سرعت در حال منسوخ شدن بودند و لازم بود تا در هر دهه همه ی کشتی های جنگی را جایگزین کنند تا با سرعت پیشرفت فن آوری پیش بروند؛ گزینه ای که با توجه به وضعیت نابسامان اقتصادی ، به طور واضحی غیرممکن نبود.

کشتی جنگی محمودیه (1829)  ساخته شده توسط  نیروی دریایی عثمانی در شاخ طلایی، برای سالها بزرگترین کشتی جنگی در جهان بود.  این کشتی 128 قبضه توپ بر روی 3 عرشه داشت. محمودیه در جنگهای مهم دریایی از جمله در محاصره ی سواستوپل (1854–1855) و جنگ کریمه شرکت کرد.

زیردریایی عبدالحمید (1886) از کلاس Nordenfelt اولین زیردریایی تاریخ بود که از زیر آب  اژدر شلیک کرد.  دو زیردریایی از این کلاس عبدالحمید( 1886) و عبدالمجید ( 1887) به ناوگان عثمانی پیوستند. قطعات آنها توسط شرکتهای Des Vignes  و Vickers  در انگلیس ساخته شد و در قسطنطنیه مونتاژ شد.

استخدام زیردریایی تلاشی برای دستیابی به برتری نسبت به نیروی دریایی یونان (که فقط یک زیردریاییکوچکتر و قدیمیتر Nordenfelt داشت) بود. با این حال ، به سرعت معلوم شدم که - مانند دیگر زیردریایی های Nordenfelt که  روسیه سفارش داد - آنها از در  پایداری مشکل دارند و به راحتی می توان بر روی سطح گیرکنند. ترک ها خدمه ای را پیدا نکردند که حاضر به خدمت در این زیردریایی های ابتدایی باشند. عبدالحمید در پایان در حوضچه خشک  پوسید ، در حالی که عبدالمجید هرگز  کامل نشد.

ترجمه ی آزاد از اینجا.