نبرد دریایی تسوشیما

نبرد تسوشیما عموما به نبرد دریای ژاپن شهرت دارد. این نبرد یکی از قطعی ترین پیروزی های دریایی در طی جنگ روس و ژاپن و همچنین در طول تاریخ دریانوردی می باشد. نبرد تسوشیما در روزهای 27-28می 1905 بین ناوگان ژاپن و ناوگان روسیه در تنگه تسوشیما روی داد. فرمانده ناوگان ژاپن -آدمیرال توگو- در این پیروزی درخشان دوسوم ناوگان روسیه را -که تحت فرمان آدمیرال روزدتسونسکی بود- نابودکرد.

بعضی از مورخین این نبرد را بزرگترین نبرد دریایی بعد از نبرد ترافالگار می دادنند. همچنین این نبرد، بزرگترین نبرد بین نبردناوهای قبل از دوران دردناوت نیز می باشد. ناوگان بالتیک روسها برای رسیدن به صحنه نبرد مجبور به طی مسافتی بالغ بر 33000کیلومترشد که خود رکوردی است برای های نبردناوهایی که با حرارت ذغال حرکت می کردند.

داستان این نبرد مهیج را در اینجا بخوانید.

تاریخچه ی نیروی دریایی عثمانی؛ قسمت پنجم و آخر

قسمت اول

قسمت دوم

قسمت سوم

قسمت چهارم

انحلال (1908–1922)

نبردرزمناو عثمانی یاووز  سلیم.

نیروی دریایی عثمانی مستقر در شاخ طلایی در روزهای آغازین جنگ جهانی اول.

پس از انقلاب ترکان جوان در سال 1908 ، کمیته اتحاد و پیشرفت که حاکم کشور شده بود، سعی در ایجاد یک نیروی دریایی قوی داشت. وضعیت نامناسب ناوگان در هنگام رژه نیروی دریایی در سال 1910 آشکار شد و بنیاد نیروی دریایی عثمانی تأسیس شد تا از طریق کمک های مردمی کشتی های جدید خریداری کند. کسانی که کمک مالی کردند انواع مختلف مدال را با توجه به میزان کمک خود دریافت کردند.

در سال 1910 ، نیروی دریایی عثمانی دو نبردناو پیش از دردناوت  از آلمان خریداری کرد: اس ام اس ویزنبورگ و خواهرش اس ام اس کورفاست  فردریش ویلهلم.

جنگ ایتالیا و ترکیه در سالهای 1911–1912 و جنگهای بالکان در سالهای 1912–1913 برای امپراتوری عثمانی فاجعه بار بود. در جنگ اول ایتالیایی ها لیبی و جزایر دودکانیز در دریای اژه را اشغال کردند و نیروی دریایی ایتالیا در نبردهای پرووزا ، بیروت و خلیج قنفوذة نیروهای دریایی سبک عثمانی را شکست داد. در جنگ دوم ناوگان کوچکتر یونان با موفقیت با نبردناوهای عثمانی در جنگهای دریایی الی و لمنوس درگیر شدند. وضعیت بهتر ناوگان یونان در دریای اژه در طول جنگهای بالکان منجر به آزادسازی تمام جزایرتحت سلطه عثمانی در اژه  ایتالیا شد. همچنین از تقویت و تأمین تجهیزات برای نیروی زمینی عثماانی در شبه جزیره بالکان جلوگیری کرد. تنها موفقیت های نیروی دریایی عثمانی در طول جنگ های بالکان جنگنده رزمناو سبک حمیدیه به فرماندهی رئوف اوربای بود.

پس از جنگ های بالکان عثمانی ها همچنان با یونان درگیر اختلافات ارضی در مورد حاکمیت بر جزایر شمال اژه  بودند. یک مسابقه ی تسلیحاتی بین دو کشور در سال 1913–1914 آغاز شد و با دولت عثمانی با کمک های مردمی دو نبردناو دردناوت به اسمهای سلطان عثمان اول و رشدیه  را سفارش داد. اگرچه استانبول پول هر دو کشتی را پرداخت کرد انگلستان با شروع جنگ جهانی اول در آگوست 1914 آنها را مصادره کرد. این امر سبب عصبانیت مردم عثمانی شد. امپراتوری آلمان از موقعیت استفاده کرد و نبردرزمناور اس.ام.اس گوبن و رزمناو سبک اس.ام.اس برسلاو به داردانل فرستاد و وارد خدمت نیروی دریایی عثمانی کرد.  این حوادث در ترغیب عثمانی برای ورود به جنگ جهانی اول در کنار قوای محور نقشی اساسی داشت هرچند که آلمان و عثمانی قبل از پیمان شکنی انگلیس با هم یک پیمان  اتحاد نظامی مخفی امضا کرده بودند.

جنگ جهانی اول و پس از آن

اولین اقدام نظامی عثمانی در جنگ جهانی اول حمله ی غافلگیرانه نیروی دریایی  در 29 اکتبر 1914 به سواحل دریای سیاه روسیه بود. این حمله روسیه، انگلیس و فرانسه را بر آن داشتن تا علیه امپراتوری عثمانی اعلام جنگ کنند. در طی جنگ جهانی اول ، نیروی دریایی عثمانی با  متفقین در مدیترانه و دریای سیاه درگیرشد.

معاونت ملی یک قایق اژدرافکن بود که در  سالهای 1910 تا 1923 در خدمت عثمانی بود و نبردناو جالوت را در نبرد گالیپولی. معاونت ملی در طی درگیری های دریایی با ایجاد اثر دومینویی باعث شکست استراتژی متفقین شد.

شمای کشتی های جنگی نیروی دریایی عثمانی ، همانطور که برای سال 1914 پیش بینی شده بود.

در سال 1915 و در نبرد گالیپولی ناوگان انگلیس و فرانسه بهخاطر  استحکامات سنگین ترکها در ورودی تنگه ی داردانل، مین ریزی ترکها در دریا و مقاومت شدید سربازان ترک در خشکی، دریا و هوا نتوانستند  از تنگه عبورکنند. در طول نبرد زیردریایی انگلیسی HMS E11 یکی از نبردناوهایی که عثمانی در سال  1910 از آلمان خریده بود را غرق کرد.

در آخرین سال جنگ جهانی اول رزمناو برسلاو، که نام میدیلی بر آن گذاشته بودند، در حالی که از مأموریت بمباران جزیره ی لمنوس یونان برمی گشت ، در میدان مین گرفتار شد و پس از برخورد به پنج مین غرق شد ضربات متوالی مین در حین انجام مأموریت ، میدیلی به همراه گوبن، که حالا سلیم یاووز نام داشت، موفق شده بودند تا در این مأموریت علاوه بر بمباران مواضع متفقین ناوهای جنگی انگلیس اچ.ام.اس راگلان و اچ.ام.اس ام-28 و یک فروند کشتی باری را نیز غرق کنند. سلیم یاووز به یکی از فعال ترین کشتی های جنگی عثمانی در طول جنگ جهانی اول تبدیل شد. این کشتی  با یکی از نبردناوهای دردناوت روسی از کلاس امپراتریس ماریا درگیر شد، تعدادی کشتی جنگی و کشتی حمل و نقل روسیه و انگلیس را غرق کرد و بسیاری از بنادر دریای سیاه و دریای اژه را بمباران کرد.

پس از پایان جنگ جهانی اول  متفقین  نیروی دریایی عثمانی را منحل کردند و کشتی های بزرگ ناوگان عثمانی تحت کنترل کشتی های جنگی متفقین به جزایر پرنس در دریای مرمره منتقل شده و یا در شاخ طلایی محبوس شدند. برخی از آنها نیز از خدمت بازنشسته شدند.

پس از استقلال جمهوری ترکیه در سال 1923 ، بعضی از کشتی های باقی مانده ی ناوگان سابق تعمیر و نوسازی شدند و چند فروند کشتی و زیردریایی  جدید خریداری شد.

ترجمه ی آزاد از اینجا.

تاریخچه ی نیروی دریایی عثمانی؛ قسمت چهارم

قسمت اول

قسمت دوم

قسمت سوم

افول (1827–1908)

قرن نوزدهم ، علیرغم بهبود گاه به گاه ، شاهد افول بیشتر نیروی دریایی عثمانی بود. پس از شکست در برابر ناوگان مشترک انگلیس-فرانسه-روسیه در جنگ ناوارینو در سال 1827 ، سلطان محمود دوم توسعه ی نیروی دریایی مدرن عثمانی را در اولویت قرار داد. اولین کشتی های بخار نیروی دریایی عثمانی در سال 1828 خریداری شد. در سال 1829 بزرگترین کشتی جنگی جهان برای سالهای طولانی ، کشتی محمودیه با 1،280 ملوان ساخته شد. در دهه ی 1830 ، حدود 2.500 ملوان مسیحی (عمدتا ارمنی و یونانی) در نیروی دریایی عثمانی جذب شدند. این باعث واکنش منفی جوامع مسیحی شد. بسیاری از یونانیان از رودس و خیوس به جزایر کوچکتر همسایه گریختند. در سال 1847 ملوانان مسیحی تقاضای حضور کشیش و نمازخانه در کشتی های جنگی کردند که به دلایل شرعی رد شد. وزیر دریاداری و وزیر اعظم موافق مطالبات مسیحیان بودند ، اما مفتی اعظم آن را مممنوع اعلام کرد.

در سال 1875 ، در زمان سلطان عبدالعزیز ، نیروی دریایی عثمانی 21 نبردناو و 173 نوع کشتی جنگی دیگر داشت و پس از نیروی دریایی انگلیس و فرانسه سومین نیروی دریایی جهان بود. اما گسترش نیروی دریایی برای بودجه ی زیر فشار عثمانی بسیار سنگین بود. عبدالحمید دوم آگاه بود که امپراتوری برای محافظت از تهدیدهای رو به رشد روسیه به نیروی دریایی نیاز دارد. با این وجود، بحران اقتصادی عثمانی در سال 1875 و بار مالی اضافی جنگ فاجعه بار روسیه و ترکیه (1878-1877) امپراتوری عثمانی را از منابع مالی برای نگهداری و نوسازی ناوگان بزرگ محروم کرد. نیمه ی دوم قرن نوزدهم دوره موفقیت در زمینه مهندسی دریایی بود. کشتی های نیروی دریایی عثمانی به سرعت در حال منسوخ شدن بودند و لازم بود تا در هر دهه همه ی کشتی های جنگی را جایگزین کنند تا با سرعت پیشرفت فن آوری پیش بروند؛ گزینه ای که با توجه به وضعیت نابسامان اقتصادی ، به طور واضحی غیرممکن نبود.

کشتی جنگی محمودیه (1829)  ساخته شده توسط  نیروی دریایی عثمانی در شاخ طلایی، برای سالها بزرگترین کشتی جنگی در جهان بود.  این کشتی 128 قبضه توپ بر روی 3 عرشه داشت. محمودیه در جنگهای مهم دریایی از جمله در محاصره ی سواستوپل (1854–1855) و جنگ کریمه شرکت کرد.

زیردریایی عبدالحمید (1886) از کلاس Nordenfelt اولین زیردریایی تاریخ بود که از زیر آب  اژدر شلیک کرد.  دو زیردریایی از این کلاس عبدالحمید( 1886) و عبدالمجید ( 1887) به ناوگان عثمانی پیوستند. قطعات آنها توسط شرکتهای Des Vignes  و Vickers  در انگلیس ساخته شد و در قسطنطنیه مونتاژ شد.

استخدام زیردریایی تلاشی برای دستیابی به برتری نسبت به نیروی دریایی یونان (که فقط یک زیردریاییکوچکتر و قدیمیتر Nordenfelt داشت) بود. با این حال ، به سرعت معلوم شدم که - مانند دیگر زیردریایی های Nordenfelt که  روسیه سفارش داد - آنها از در  پایداری مشکل دارند و به راحتی می توان بر روی سطح گیرکنند. ترک ها خدمه ای را پیدا نکردند که حاضر به خدمت در این زیردریایی های ابتدایی باشند. عبدالحمید در پایان در حوضچه خشک  پوسید ، در حالی که عبدالمجید هرگز  کامل نشد.

ترجمه ی آزاد از اینجا.