قهرمان ملی چین یا قهرمان چین کمونیست؟

دیشب دوباره (برای بار سوم فکر کنم) قهرمان رو دیدم. اینبار به جای تمرکز بر جنبه های اکشن و رزمی فیلم فکرم را متوجه جنبه های فلسفی تر داستان کردم. به نظرم این فیلم یکی از بهترین هدایایی بود که کارگردان بزرگی مثل ژانگ ییمو می توانست به دولت کمونیستی چین اهدا کند.

خلاصه داستان این است که یک آدمکش ماهر برای انتقام از نابودی کشورش به دست امپراطور چین سعی می کند تا با سه نفر دیگر از دشمنان امپراطور هم دست بشود و به درون کاخ امپراطور راهی پیدا کند. ییمو مضمونهای فرعی زیادی را در فیلمش نشان میدهد از جمله رابطه ی بین هنرهای رزمی و خطاطی و موسیقی، روابط استاد و شاگردی و ... اما  مهمترین مضمون فیلم شرایط کشور داری در کشوری مانند چین است. پیام ییمو به بیننده به صورت فهرست وار:

1. آن حاکمان دیکتاتوری را که شما فکر می کنید ظالم و بی ترحم هستند در حقیقت حکمرانهای مردم دوستی هستند که به خاطر عشق عمیقشان به مردم ناچارند تا دست به بعضی از خشونت ها بزنند.
2. کشوری که به دست یه حاکم سلطه گر و متعصب اداره بشود بهتر از کشوری است که در هرج و مرج و شورش به سر ببرد.
3. برای اداره ی کشور چاره ای جز قوانین خشک و اجرای سختگیرانه و منظم آنها نیست.
4. یک حاکم دیکتاتور را هیچ کس درک نمیکند. او همیشه تنها و با رویاهایش زندگی می کند.

دیدن این فیلم به کسانی که دوست دارند صحنه های رنگی و کارت پستالی ببینند توصیه می شود و به کسانی که با هر نوع دیکتاتوری سر ناسازگاری دارند توصیه نمیشود. لازم به توضیح نیست که اگر این گونه دیکتاتوری ها در تاریخ جواب میداد امپراطوری چنگیز و تیمور و .... تا حالا ادامه پیدا کرده بودند. حکومت کردن به ویژه در عصر جدید نیاز به مهارتهایی دارد که در ذهن بزرگترین نوابغ فلسفه و سیاست قبل از رونسانس نمی گنجد.

Motaharri Vs Shariati

بحث ولایت فقیه که پیش میاد همه شریعتی(لعنة الله علیه) مادر مرده رو مقصر می دونن که کتاب امت و امامت رو نوشت و ولایت فقیه رو تئوریزه کرد. در صورتی که بحث ولایت فقیه هیچ ربطی به ژیگولو کراواتی هایی مثله علی شریعتی نداشت و هر شیعه دوازده امامی که بدون غرض و مرض بشینه و اسناد دینی تشیع رو مطالعه کنه خودش بای دیفالت می تونه ولایت فقیه رو ازش استخراج کنه نگاه کنید به فرمایشات شهید مرتضی مطهری در کتاب «امامت و رهبری» (ص ۸۰(

مسئله امامت از جنبه زعامت و حکومت این است که حالا که بعد از پیغمبر مانند زمان ایشان معصوم وجود دارد و پیغمبر وصی برای خود معین کرده است که او در سطح افراد دیگر نیست و از نظر صلاحیت مثل خود پیغمبر استثنایی است، دیگر جای انتخاب و شورا و این حرفها نیست. همان طور که در زمان پیغمبر نمی گفتند که پیغمبر فقط پیام آور است و وحی به او نازل می شود، تکلیف حکومت با شوراست و مردم بیایند رأی بدهند که آیا خود پیغمبر را حاکم قرار دهند یا شخص دیگر را . . .پیغمبر اوصیای دوازده گانه داشته است . . .با وجود چنین کسانی برای بیان احکام اسلامی، دیگر جای انتخاب و شورا و این حرفها نیست . . ..

خلاصه فرمایشات شهید مطهری اینه که با وجود ولایت فقیه چه نیازی هست به انتخابات و دموکراسی و این سوسول بازیها؟

سربازی اجباری یا اجبار در سربازی

یکی از دوستان (که البته نظرمن رو درباره ی سربازی اجباری می دونه) ازم خواسته که درباره ی این قضیه توضیح بدم. ببین آقا رضای عزیز! سربازی اجباری یه ظلم آشکار به نیمی از جمعیت هست. در حالیکه شما بهترین ایامی رو که می تونید برای رشد خودتون از شون استفاده کنی در پیش دارید به زور شما رو می برند یه جایی که کمترین فایده رو برای زندگی شما نداره .... اسما قراره شما رو ببرند ازتون استفاده بکنن برای دفاع از میهن درسته؟ اما کدوم دفاع؟ کدوم مرز؟

شما رو می برن یا می کنن راننده یا می کنن شاگر آشپز یا می کنن ظرفشور یا بلیط پاره کن خط واحد یا یه اوپراتور ماشین زیراکس و هزاران هزار شغل احمقانه دیگه ای که کوچکترین ربطی به دفاع از کشور ندارن.

مسئله بعدی این هست که بر اساس اصول اسلام (که به ما یاد دادند) بیگاری کشیدن از افراد آزاد (و نه برده ها) وجود نداره... یعنی وقتی کسی کاری کرد باید براش مزد تعیین بشه... مزد سربازی رو هم که همه میدونید از مزد کارگر ساده قانون کار خیلی خیلی کمتره... پس حتا اگر یه چندر قاز هم به سرباز بدن باز دارن ازش بیگاری می کشن.

مسئله بعدی ترش هم اینه که سربازی با اصول قانون اساسی هم در تضاد هست. یعنی اینکه طبق قانون اساسی همه مردم (زن و مرد) در برابر قانون برابرن... اگر قرار بردفاع باشه همه باید تفنگ بردارن و دفاع کنن... این مسخره بازی که مردها فقط می تونن بجنگن و زنها نمی تونن مال قبایل عقب افتاده ی آفریقا در قرن نوزدهم هست نه کشورهای پیشرفته قرن بیست و یکم.

پس از سه بعد (انسانی، اسلامی و قانونی) سربازی اجباری محکومه

حالا شما می پرسی با اختیاری کردن سربازی و حقوق بگیر کردن سرباز (مثل انگلیس) مشکل حل میشه و ارتش کشور حرفه ای میشه. جواب من یه نه محکم هست. نه برادر! برای داشتن یه ارتش حرفه ای باید همه چی مون حرفه ای بشه. یعنی اول قانون گذار که باید بودجه تصویب کنه با دید حرفه ای به ارتش نگاه کنه... اون که بودجه رو می نویسه در دولت باید دیدش حرفه ای باشه نسبت به ارتش... خود آقایون ارتشی نسبت به خودشون غیرت داشته باشن و نسبت به شغلشون حرفه ای برخورد کنن... سازمانهای شبه نظامی که کوچکترین دید حرفه ای نسبت به کارشون ندارند و فرق موشک کروز و هواپیمای مسافربری رو نمی تونن توی کله پرسنلشون فرو بکنن یا باید حرفه ای بشن یا منحل بشن ... تجهیزات حرفه ای برای نفرات نظامی خریداری بشه ... صنایع نظامی مون به صورت حرفه ای اداره بشن و به صورت حرفه ای ابزار و لوازم نظامی تولید کنند ... خلاصه اینکه سرباز فقط یه حلقه کوچک از یه زنجیر هست... اگر همه این حلقه ها درست به هم چفت بشن مشکل حرفه ای شدن نیروهای نظامی حل میشه... اگر هم نه که نخیر

از دید من بهترین چاره برای ایران در حال حاضر تعطیل کردن تمامی نیروهای نظامی بلااستثنا هستش.... کوپ نکن دادا! نترس چیزی نمیشه.... چیزی شد من خودم جمع ش می کنم... این همه هزینه و بریز و بپاش که برای امنیت راه انداختن همه ش کشکه... تاریخ حرف منو تایید می کنه

والسلام من التبع الهدی

رضاکیانی موحد

فوتبالیست خوب فوتبالیست مرده س

باز یکی افتاد مرد و مزخرف گفتن جماعت جوگیر شده شروع شد... الان توی تمام شبکه های اجتماعی ملت فهیم ایران در حال تسلیت گفتن درباره مرگ نابهنگام این عزیز غارت گر بیت المال هستند.....

اصولا دستگاه تحمیق رسمی کشور دو تا بازوی اصلی داره: صدا و سیما و فوتبال.

توضیح اولی ش باشه برای بعد

اما فوتبال و ما ادراک ما فوتبال؟

فوتبال اول انقلاب تا بعد از جنگ (مثل بقیه ورزشها) یه امر به حاشیه رفته بود... اما بعد از جنگ ظرفیتهای عظیم این ورزش در جهت خر کردن ملت کشف شد... این جوری بود که ناگهان یه شبکه به شبکهای تلویزیونی اضافه شد که اختصاص داده شد به پخش فوتبالهای روز اروپا و آمریکا و افریقا.... اسما شبکه ورزش بود اما در عمل جز فوتبال به مردم چیزی نشون نمیداد  و .... بعدش یه سری کارتون و انیمیشن مسخره درباره فوتبال به خورد بچه های مردم داده شد و مثل تب طلا که توی آمریکا اومد و همه رو روانه کالیفرنیا کرد تب فوتبال تمام خانه های ایران رو در نوردید.... همه مردم عاشق این بودن که ب چه شون بشه کاکرو گوزارا

از طرف دیگه تمام ارگانها و کارخانجات دولتی (که از پول بیت المال مردم تغذیه می کردن) رفتن به سمت باشگاه داری (یا فرستادنشون) و دمیدن در آتش لیگ برتر و لیگ خرتر و لیگ کوفت و لیگ زهر مار... میلیارد میلیارد پول ملت صرف این شد که بدن به امثال این داداشمون (که به سلامتی ریغ رحمت رو سرکشید) و مربیا و کارچاق کن ها و دلال ها و یه بساط بریز و بپاش چند صد میلیاردی هم درست کردن که نیا و نبین...

حالا چرا انقدر فوتبال و فوتبالیست برای دستگاه تبلیغات سیستم مهم شد؟ که حاضر این فسادهای مالی میلیاردی رو تحمل بکنه ولی سرش توی همچنان توی برف نگه داره؟ ...

برای این که من الاغ هیچ وقت نیام سوال کنم که چرا توی کشوری که روی دریای نفت و گاز خوابیده  این مدرسه چرا باید کلاسهای درسی ش توی کانکس برگذار بشه و چرا باید صاعقه بخوره بهش و چرا نباید برقگیر داشته باشه و چرا معلم بدبخت با حقوق ناچیزش (که توسط بانک سرمایه و شرکا خورده شد و یه قلپ آب هم روش) باید از کمترین امکانات درمانی برخوردار باشه و بیمه درمانی ش خاک بر سر ترین بیمه در میان ادارات دولتی باشه و موقع بازنشستگی پاداش بازنشستگی ش رو توی سه تا قسط بدن(که نتونه باهاش هیچ غلطی بکنه) و هزاران سوال دیگه که هیچ وقت پرسیده نمیشه...

من در اینجا رسما اعلام می کنم که از  هر چه فوتبالیست و فوتبال دوسته متنفرم و لعنت می کنم کسانی رو که آب (پول بیت المال) رو به این آسیاب میریزن...

رضا کیانی

قدیس سازی از تولید به مصرف؛ قسمت چهار م

 در قدیم اگر کسی خیلی اهل نمازو روزه و دست گیری از مردم محروم و رعایت حلال و حرام بود در اواخر عمر تبدیل به قدیس می شد... این تبدیل و تبدّل هم بیشترا ز جانب ارادتمندان و مردم کوچه و بازار صورت می گرفت نه ، برخلاف مثلا واتیکان، توسط دستگاه روحانیت....

از حدود 200 سال قبل از مراحل قدیس شدن دچار یه پارادایم شیفت شده.... یعنی اول باید یه چندتایی حرف سیاسی بزنی... وقتی جا افتاد که با دستگاه سیاسی حاکم مخالفی خود به خود مراحل قدیس شدنت کلید میخوره و جلو میره... شما نگاه کنید به دوران ناصرالدین شاه به این طرف. میرزای شیرازی به دلیل مخالفت با قرارداد رژی تبدیل شد به قدیس. شیخ فضل الله نوری (رحمة الله علیه) به دلیل مخالفت با مشروطی و شهادت توسط مشروطه خواهان تبدیل شد به قدیس.  معاصرترش آیت الله کاظمی بروجردی (عکس بالا) بود که 15 سال قبل شروع کرد به حرفهای سیاسی و یهویی از طرف یه عده از طرفدارانش قدیس شد.

درباره ی مرحوم آیت الله مصباح (که توسط تلویزیون جمهوری اسلامی قدیس شدند) البته ذکر مبارزات سیاسی ایشان دشوار و خالی از اشکال نبود. ایشان هیچ سابقه روشنی در مبارزه با رژیم ستم شاهی نداشتند اما از طرف آیت الله صدیقی با صفت مجاهد از ایشان یاد شد(فیلم زیر ثانیه های آخر):

بعضی از ارادمتندان ایشان هم برای عقب نیافتادن از قافله تعدادی  سوابق مبارزاتی برای ایشان جور کردند که انشالله سعیشان مأجور باشه. اماجناب آقای تاج زاده (که از اسمش معلومه که طرفدار رژیم طاغوته) یه خاطره از مرحوم رفسنجانی نقل کرده که من فکر کنم به اندازه کافی گویای درجات مجاهده ی آن عزیز از دست رفته باشه. قضاوت بر عهده خودتون