بأیّ ذنب قتلت؟

هر چن وقت یه بار خبر میرسه که قاچاقچیا توی کردستان یا سیستان تیر خوردن. حالا یکی یکی یا چن تا چن تا؛ این ش البته مهم نیس. آدمهای متوسط و سطحی (که عموما خبر ندارن توی این مناطق یه من ماست چقدر کره می ده) یا با بی تفاوتی از این خبرها عبور می کنن یا فوق فوق ش یه شونه می ندازن بالا و میگن کون لقشون... میخواستن کار قاچاق نکنن. آدم نخبه اما به این اخبار که می رسه، اگر هم کاری نکنه و واکنش نشون نده، دست کم این سوال براش پیش میاد که چرا توی این مملکت به این بزرگی فقط توی این دو تا منقطه هست که قاچاقچیا به انواع تیر غیب و آشکار گرفتار میشن؟ یعنی توی این کشور شغل شریف قاقچاق فقط دراین دو تا استان رواج داره؟ توی آذربایجان غربی قاچاق نداریم؟ توی استان بوشهر قاچاق نداریم؟ آقازاده هایی که توی مرکز پنت هاس خرید و فروش می کنن در کار قاچاق طلا و دلار نیستن؟ این همه زامارتی و فورشه همه به صورت قانونی وارد ایران شدن؟ یا مثلا چرا بابک زنجانی که حکم اعدامش اومده و با نامه ی ریاست جمهوری قاچاق نفت می کرد تیر نمیخوره؟ و از این دست سوالها.

جواب گفتن به این سوالها اما سهل است و ممتنع. اینکه چرا فقط توی کردستان و سیستان قاچاقچیان تیر میخورن به این مسئله برمیگرده که مردم این نواحی دو تا گناه کبیره و جرم غیرقابل بخشش مرتکب شدن: اول اینکه فقیر هستن و دوم اینکه سنّی هستن.

بریم سراغ مورد اول: از زمان به ریاست جمهوری رسیدن مرحوم هاشمی بهرمانی رفسنجانی فقر به صورت غیر رسمی به عنوان یک جرم غیر رسمی در فهرست جرایم جمهوری اسلامی ثبت شد. یعنی شما خیلی کارها رو انجام می دادید و نگاه می کردن به دارایی تون. اگه مایه دار بودید جریمه میشدید و گاهی هم جریمه نمیشدید و اگر مایه دار نبودید حسابتون با کرام الکاتبین میشد. برخوردهای مدل 98 با ملتی که از شدت فقر جونشون به لبشون رسیده اولین بار در زمان اون مرحوم باب شد. توی خیلی شهرها از جمله مشهد و اسلام شهر ریختن سر ملت و ده بُکُش. البته اون موقع چون رسانه های غیر دولتی مثل وبلاگ و توییتر و اینها نبود این جور اخبار خیلی در سطح جامعه واکنش ایجاد نمی کرد. شاید اگه شورش مشهد الان اتفاق می افتاد شعله هاش بلافاصله تمام کشور رو در خودش غرق می کرد. خلاصه تز مرحوم رفسنجانی این بود: ایران مال بچه مایه  دارهاست. اگه ناراحتی جمع کن و برو.  تز آن شهید استخر بهترین چاره را برای محو کردن فقر محو کردن خود فقرا می دونست. به حال خودشون می ذاریم تا خودشون کم کم نسل شون ور بیفته. به همین خاطر هم هست که در طی دوران حکومت 4 تا رییس جمهور که هر کدوم 8 سال حکومت کردن(جمعا 32 سال) کوچکترین اقدام معنی داری از طرف دولت برای فقرزدایی از مناطق محروم صورت نگرفته. یعنی هر رییس جمهوری با هر گرایش سیاسی همون تز رفسنجانی رو در عمل ادامه داده. شما یه آمار بیار از مناطقی که فقیر نشین بودن و به خاطر اقدامات زیربنایی دولت الان وضعشون خوب شده باشه؟

اما مورد دوم از مورد اول خیلی مهمتر و اساسی تر هست. یعنی از گناه اول شاید بشه یه جورایی گذشت و غمض عین کرد اما دومی رو هیچ کاریش نمیشه کرد. از دید مذهب تشیع ما سه جور آدم داریم:

• کافر حربی
• اهل ذمّه
• مسلمان

کافر حربی کافری هست که خدا انقدر بهشون عقل و شعور نداده تا اعتراف به برتری اسلام بکنن و هژمونی اسلام رو بپذیرن. به همین خاطر باید زد و دهن ش رو صاف کرد چون اصولا این کافرها با حیوون هیچ فرقی ندارن. این کافر حربی از سواحل غربی قاره آمریکا شروع میشه تا ژاپن و استرالیا و چین و روسیه و بگیر بیا تا هند... بعد از خاور میانه و شمال آفریقا جامپ کن برو توی اروپا و بعدش برگرد به قاره آمریکا و برو تا تهش... یعنی همه اینها از دم کافر حربی هستن و ملتهای مسلمان به محض قدرت گرفتن قراره بزنن و دهن همه شون رو صاف کنن.

اما اهل ذمه کسانی هستن که خدا انقدری بهشون عقل و شعور داده که هژمونی اسلام رو بپذیرن ولی هنوز به برتری اسلام در میان دیگر ادیان اعتراف نکردن. به همین جهت اینها یه پله از کافرای حربی به انسانیت نزدیک ترن. یعنی مثلا مثل حیوانات اهلی میمونن. یه پولی باید به حکومت مسلمین بدن و یه گوشه ای برای خودشون زندگی کنن و پا روی دم کسی نذارن و گرنه حساب اینها هم با کرام الکاتبینه. (ایرانی امروزی چون خودش آدم کولی هست فک می کنه که پدران و مادرانش هم الزاما آدمها کولی بودن و در گذشته خیلی اهل تساهل و تسامح و مدارا بودن. بارها شده که همین ایرونی های عزیز مهمان نواز ریختن توی محله های اقلیتهای دینی و هر کاری که بتونن بکنن کردن. به عنوان نمونه نگاه کنید به اینجا یا اینجا).

اما مسلمانان کسانی هستن که انسان واقعی هستن. چرا چون انقدری خدا بهشون عقل و شعور داده که بدونن اسلام دین برتر هست. ولی البته باید فراموش نکنیم که از دید شیعه دوازده امامی مسلمان یعنی شیعه. چرا؟ برای اینکه  از دید شیعه دوازده امامی وقتی کسی حداقلی از عقل و شعور داره که اسلام رو به عنوان دین خودش انتخاب کنه باید انقدری هم عقل و شعور داشته باشه که بفهمه در میان مذاهب مختلف جهان اسلام تنها مذهب شیعه دوازده امامی هست که برحق هست و ابوبکر و عمر و عثمان حق حضرت علی (ع) رو خوردن و در نتیجه اگر مذهبی غیر از این اختیار کنه معلومه که معاند هست و از روی لج و لج بازی رفته و غیر از شیعه ی دوازده امامی رو انتخاب کرده. پس وقتی که کسی خودش معاند هست و با قصد و آگاهی داره چوب لای چرخ دستگاه ائمه اطهار می ذاره بر تنها دولت شیعی جهان واجب هست که بزنه و دهنش رو صاف کنه و اتفاقا دولتهای ما توی 40 سال گذشته همین کار رو هم دارن می کنن.

به همین دو دلیل هست که شما هیچ وقت توی اخبار نمیخونید که مثلا توی استان خوزستان یا بوشهر یا مشهد یا آذربایجان یه قاچاقچی تیر بخوره. تیر خوردن قاچاقچیا منحصر هست به اهالی کردستان و سیستان و بلوچستان.

تاریخچه ی نیروی دریایی عثمانی؛ قسمت پنجم و آخر

قسمت اول

قسمت دوم

قسمت سوم

قسمت چهارم

انحلال (1908–1922)

نبردرزمناو عثمانی یاووز  سلیم.

نیروی دریایی عثمانی مستقر در شاخ طلایی در روزهای آغازین جنگ جهانی اول.

پس از انقلاب ترکان جوان در سال 1908 ، کمیته اتحاد و پیشرفت که حاکم کشور شده بود، سعی در ایجاد یک نیروی دریایی قوی داشت. وضعیت نامناسب ناوگان در هنگام رژه نیروی دریایی در سال 1910 آشکار شد و بنیاد نیروی دریایی عثمانی تأسیس شد تا از طریق کمک های مردمی کشتی های جدید خریداری کند. کسانی که کمک مالی کردند انواع مختلف مدال را با توجه به میزان کمک خود دریافت کردند.

در سال 1910 ، نیروی دریایی عثمانی دو نبردناو پیش از دردناوت  از آلمان خریداری کرد: اس ام اس ویزنبورگ و خواهرش اس ام اس کورفاست  فردریش ویلهلم.

جنگ ایتالیا و ترکیه در سالهای 1911–1912 و جنگهای بالکان در سالهای 1912–1913 برای امپراتوری عثمانی فاجعه بار بود. در جنگ اول ایتالیایی ها لیبی و جزایر دودکانیز در دریای اژه را اشغال کردند و نیروی دریایی ایتالیا در نبردهای پرووزا ، بیروت و خلیج قنفوذة نیروهای دریایی سبک عثمانی را شکست داد. در جنگ دوم ناوگان کوچکتر یونان با موفقیت با نبردناوهای عثمانی در جنگهای دریایی الی و لمنوس درگیر شدند. وضعیت بهتر ناوگان یونان در دریای اژه در طول جنگهای بالکان منجر به آزادسازی تمام جزایرتحت سلطه عثمانی در اژه  ایتالیا شد. همچنین از تقویت و تأمین تجهیزات برای نیروی زمینی عثماانی در شبه جزیره بالکان جلوگیری کرد. تنها موفقیت های نیروی دریایی عثمانی در طول جنگ های بالکان جنگنده رزمناو سبک حمیدیه به فرماندهی رئوف اوربای بود.

پس از جنگ های بالکان عثمانی ها همچنان با یونان درگیر اختلافات ارضی در مورد حاکمیت بر جزایر شمال اژه  بودند. یک مسابقه ی تسلیحاتی بین دو کشور در سال 1913–1914 آغاز شد و با دولت عثمانی با کمک های مردمی دو نبردناو دردناوت به اسمهای سلطان عثمان اول و رشدیه  را سفارش داد. اگرچه استانبول پول هر دو کشتی را پرداخت کرد انگلستان با شروع جنگ جهانی اول در آگوست 1914 آنها را مصادره کرد. این امر سبب عصبانیت مردم عثمانی شد. امپراتوری آلمان از موقعیت استفاده کرد و نبردرزمناور اس.ام.اس گوبن و رزمناو سبک اس.ام.اس برسلاو به داردانل فرستاد و وارد خدمت نیروی دریایی عثمانی کرد.  این حوادث در ترغیب عثمانی برای ورود به جنگ جهانی اول در کنار قوای محور نقشی اساسی داشت هرچند که آلمان و عثمانی قبل از پیمان شکنی انگلیس با هم یک پیمان  اتحاد نظامی مخفی امضا کرده بودند.

جنگ جهانی اول و پس از آن

اولین اقدام نظامی عثمانی در جنگ جهانی اول حمله ی غافلگیرانه نیروی دریایی  در 29 اکتبر 1914 به سواحل دریای سیاه روسیه بود. این حمله روسیه، انگلیس و فرانسه را بر آن داشتن تا علیه امپراتوری عثمانی اعلام جنگ کنند. در طی جنگ جهانی اول ، نیروی دریایی عثمانی با  متفقین در مدیترانه و دریای سیاه درگیرشد.

معاونت ملی یک قایق اژدرافکن بود که در  سالهای 1910 تا 1923 در خدمت عثمانی بود و نبردناو جالوت را در نبرد گالیپولی. معاونت ملی در طی درگیری های دریایی با ایجاد اثر دومینویی باعث شکست استراتژی متفقین شد.

شمای کشتی های جنگی نیروی دریایی عثمانی ، همانطور که برای سال 1914 پیش بینی شده بود.

در سال 1915 و در نبرد گالیپولی ناوگان انگلیس و فرانسه بهخاطر  استحکامات سنگین ترکها در ورودی تنگه ی داردانل، مین ریزی ترکها در دریا و مقاومت شدید سربازان ترک در خشکی، دریا و هوا نتوانستند  از تنگه عبورکنند. در طول نبرد زیردریایی انگلیسی HMS E11 یکی از نبردناوهایی که عثمانی در سال  1910 از آلمان خریده بود را غرق کرد.

در آخرین سال جنگ جهانی اول رزمناو برسلاو، که نام میدیلی بر آن گذاشته بودند، در حالی که از مأموریت بمباران جزیره ی لمنوس یونان برمی گشت ، در میدان مین گرفتار شد و پس از برخورد به پنج مین غرق شد ضربات متوالی مین در حین انجام مأموریت ، میدیلی به همراه گوبن، که حالا سلیم یاووز نام داشت، موفق شده بودند تا در این مأموریت علاوه بر بمباران مواضع متفقین ناوهای جنگی انگلیس اچ.ام.اس راگلان و اچ.ام.اس ام-28 و یک فروند کشتی باری را نیز غرق کنند. سلیم یاووز به یکی از فعال ترین کشتی های جنگی عثمانی در طول جنگ جهانی اول تبدیل شد. این کشتی  با یکی از نبردناوهای دردناوت روسی از کلاس امپراتریس ماریا درگیر شد، تعدادی کشتی جنگی و کشتی حمل و نقل روسیه و انگلیس را غرق کرد و بسیاری از بنادر دریای سیاه و دریای اژه را بمباران کرد.

پس از پایان جنگ جهانی اول  متفقین  نیروی دریایی عثمانی را منحل کردند و کشتی های بزرگ ناوگان عثمانی تحت کنترل کشتی های جنگی متفقین به جزایر پرنس در دریای مرمره منتقل شده و یا در شاخ طلایی محبوس شدند. برخی از آنها نیز از خدمت بازنشسته شدند.

پس از استقلال جمهوری ترکیه در سال 1923 ، بعضی از کشتی های باقی مانده ی ناوگان سابق تعمیر و نوسازی شدند و چند فروند کشتی و زیردریایی  جدید خریداری شد.

ترجمه ی آزاد از اینجا.

تاریخچه ی نیروی دریایی عثمانی؛ قسمت چهارم

قسمت اول

قسمت دوم

قسمت سوم

افول (1827–1908)

قرن نوزدهم ، علیرغم بهبود گاه به گاه ، شاهد افول بیشتر نیروی دریایی عثمانی بود. پس از شکست در برابر ناوگان مشترک انگلیس-فرانسه-روسیه در جنگ ناوارینو در سال 1827 ، سلطان محمود دوم توسعه ی نیروی دریایی مدرن عثمانی را در اولویت قرار داد. اولین کشتی های بخار نیروی دریایی عثمانی در سال 1828 خریداری شد. در سال 1829 بزرگترین کشتی جنگی جهان برای سالهای طولانی ، کشتی محمودیه با 1،280 ملوان ساخته شد. در دهه ی 1830 ، حدود 2.500 ملوان مسیحی (عمدتا ارمنی و یونانی) در نیروی دریایی عثمانی جذب شدند. این باعث واکنش منفی جوامع مسیحی شد. بسیاری از یونانیان از رودس و خیوس به جزایر کوچکتر همسایه گریختند. در سال 1847 ملوانان مسیحی تقاضای حضور کشیش و نمازخانه در کشتی های جنگی کردند که به دلایل شرعی رد شد. وزیر دریاداری و وزیر اعظم موافق مطالبات مسیحیان بودند ، اما مفتی اعظم آن را مممنوع اعلام کرد.

در سال 1875 ، در زمان سلطان عبدالعزیز ، نیروی دریایی عثمانی 21 نبردناو و 173 نوع کشتی جنگی دیگر داشت و پس از نیروی دریایی انگلیس و فرانسه سومین نیروی دریایی جهان بود. اما گسترش نیروی دریایی برای بودجه ی زیر فشار عثمانی بسیار سنگین بود. عبدالحمید دوم آگاه بود که امپراتوری برای محافظت از تهدیدهای رو به رشد روسیه به نیروی دریایی نیاز دارد. با این وجود، بحران اقتصادی عثمانی در سال 1875 و بار مالی اضافی جنگ فاجعه بار روسیه و ترکیه (1878-1877) امپراتوری عثمانی را از منابع مالی برای نگهداری و نوسازی ناوگان بزرگ محروم کرد. نیمه ی دوم قرن نوزدهم دوره موفقیت در زمینه مهندسی دریایی بود. کشتی های نیروی دریایی عثمانی به سرعت در حال منسوخ شدن بودند و لازم بود تا در هر دهه همه ی کشتی های جنگی را جایگزین کنند تا با سرعت پیشرفت فن آوری پیش بروند؛ گزینه ای که با توجه به وضعیت نابسامان اقتصادی ، به طور واضحی غیرممکن نبود.

کشتی جنگی محمودیه (1829)  ساخته شده توسط  نیروی دریایی عثمانی در شاخ طلایی، برای سالها بزرگترین کشتی جنگی در جهان بود.  این کشتی 128 قبضه توپ بر روی 3 عرشه داشت. محمودیه در جنگهای مهم دریایی از جمله در محاصره ی سواستوپل (1854–1855) و جنگ کریمه شرکت کرد.

زیردریایی عبدالحمید (1886) از کلاس Nordenfelt اولین زیردریایی تاریخ بود که از زیر آب  اژدر شلیک کرد.  دو زیردریایی از این کلاس عبدالحمید( 1886) و عبدالمجید ( 1887) به ناوگان عثمانی پیوستند. قطعات آنها توسط شرکتهای Des Vignes  و Vickers  در انگلیس ساخته شد و در قسطنطنیه مونتاژ شد.

استخدام زیردریایی تلاشی برای دستیابی به برتری نسبت به نیروی دریایی یونان (که فقط یک زیردریاییکوچکتر و قدیمیتر Nordenfelt داشت) بود. با این حال ، به سرعت معلوم شدم که - مانند دیگر زیردریایی های Nordenfelt که  روسیه سفارش داد - آنها از در  پایداری مشکل دارند و به راحتی می توان بر روی سطح گیرکنند. ترک ها خدمه ای را پیدا نکردند که حاضر به خدمت در این زیردریایی های ابتدایی باشند. عبدالحمید در پایان در حوضچه خشک  پوسید ، در حالی که عبدالمجید هرگز  کامل نشد.

ترجمه ی آزاد از اینجا.

تاریخچه ی نیروی دریایی عثمانی؛ قسمت سوم

قسمت اول

قسمت دوم

رکود (1683–1827)

کشتی توپدار عثمانی در قرن هجدهم.

 در  قرنهای 17 و 18ام ، عملیات ناوگان عثمانی عمدتا به دریای مدیترانه ، دریای سیاه ، دریای سرخ ، خلیج فارس و دریای عرب محدود شد. جنگ طولانی مدت عثمانی و ونیز در سالهای 1645–1669 با پیروزی عثمانی و تسخیر کرت به پایان رسید، و این اوج قلمرو امپراتوری عثمانی بود. در سال 1708 آرزوی قدیمی دیگری ، فتح اوران (آخرین سنگر اسپانیا در الجزایر) محقق شد.

قرن هجدهم ، با تعداد زیادی ناکامی  و پیروزی، برای ناوگان عثمانی یک بن بست بود. پیروزی های مهم نیروی دریایی عثمانی در این دوره شامل باز پس گیری مولداوی و آزوف از روس ها در سال 1711 بود. جنگ عثمانی و ونیز در سالهای 1714-1718 باعث باز پس گیری موریا از ونیزی ها و از بین رفتن آخرین سنگر آنها در اژه شد.

با این حال ، در طول جنگ روسیه و ترکیه از 1768 تا 1774 ، ناوگان عثمانی در نبرد دریایی چشمه (1770) منهدم شد. در جنگ بعدی روسیه و ترکیه (1792-1787) بازهم  عثمانی شاهد شکست های دریایی زیادی از ناوگان دریای سیاه روسیه به فرماندهی دریاسالار فئودور اوشاکوف بود.

در طول جنگ استقلال یونان (1829-1821) ، نیروی دریایی شورشیان یونانی، متشکل از کشتی های بازرگانی تغییر یافته، در ابتدا برتری نیروی دریایی عثمانی را در اژه به چالش کشیدند و قلعه های عثمانی را در موریا مسدود کردند و به تصرف آنها توسط نیروهای زمینی یونان کمک کردند. در پی مداخله  مصر در سال 1824 ، ناوگان بسیار برتر عثمانی-مصری تحت فرماندهی ابراهیم پاشا برتری یافت و با موفقیت به کرت و موریا حمله کرد و تا ورود ناوگان مشترک انگلیس-فرانسه-روسیه که  بیشتر نیروی دریایی عثمانی-مصر را در جنگ ناوارینو در سال 1827منهدم کرد، دست بالا را داشتند.

ترجمه ی آزاد از اینجا.

تاریخچه ی نیروی دریایی عثمانی؛ قسمت دوم

قسمت اول

1453-1683

صحنه ای از نبرد زونچیو (1499)

در سال 1453 ناوگان عثمانی در فتح تاریخی قسطنطنیه ، گوکچهادا ، لمنوس و تاسوس شرکت کرد. فتح دوک نشین آتن و حکمرانی موریا بین سالهای 1458 تا 1460 به پایان رسید و متعاقب آن فتح امپراتوری ترابوزان و مستعمره ژنوایی ها در آماسرا در سال 1461 انجام شد. با این فتوحات به حیات حکومتهای بازمانده از امپراتوری بیزانس پایان داده شد . در سال 1462 ناوگان عثمانی جزایر مستعمره ی جنوایی ها در شمال دریای اژه، از جمله پایتخت شان در جزیره لسبوس، را که توسط خانواده ی گاتیلوسیو اداره می شدند فتح کرد.  به دنبال آن جنگ عثمانی و ونیز در سالهای 1463-1479 آغاز شد. در دوره ی بعدی ناوگان عثمانی قلمرو بیشتری در دریای اژه بدست آورد و در سال 1475 قدم به شبه جزیره ی کریمه در سواحل شمالی دریای سیاه گذاشت.توسعه  طلبی ارضی عثمانی تا سال 1499 با گسترش بیشتر در سواحل دریای سیاه (مانند فتح گرجستان در 1479) و در شبه جزیره بالکان (مانند فتح نهایی آلبانی در 1497 و فتح مونته نگرو در 1499) گسترش یافت. سقوط قلعه های ونیزیها در مونته نگرو، در نزدیک شهر استراتژیک کاستلنوو، جنگ عثمانی و ونیز در سالهای 1499-1503 را سبب شد که طی آن ناوگان ترکها به فرماندهی کمال رییس توانست  ونیزی ها را در نبردهای دریای زونچیو (1499) و مودون (1500) شکست دهد.  در سال 1503 ناوگان عثمانی به سواحل شمال شرقی ایتالیا در دریای آدریاتیک یورش برد و سرزمینهای ونیزی ها را در موره، سواحل دریای ایونی و جنوب شرقی ساحل دریای آدریاتیک به طور کامل تصرف کردند.

طبق گفته کاتب چلبی(یا حاجی خلیفه) یک ناوگان عثمانی در اواسط قرن هفدهم نوعا از 46 شناور (40 کشتی بادبانی-پارویی و 6 کشتی تدارکاتی) تشکیل شده بود و خدمه ی آن به 15800 نفر بالغ می شد که تقریباً دو سوم آنها (10،500) پاروزن و بقیه (5300) جنگجو بودند.

صحنه ای از نبرد پروِزا (1583) بین عثمانی و شارل پنجم

پیشروی در شامات ​​و مغرب، عملیات در مدیترانه ی غربی

ناوگان عثمانی در زمان تسخیر تونس در سال 1574.

ناوگان مشترک عثمانی-فرانسه در محاصره ی بندر نیس در سال 1543

لنگر انداختن ناوگان عثمانی در بندر تولون فرانسه در سال 1543

با آغاز فتح سوریه در سال 1516 ناوگان سلطان سلیم اول شروع به توسعه ی سرزمین های عثمانی در شامات و سواحل آفریقای شمالی کرد. بین سالهای 1516 و 1517 الجزایر توسط نیروهای عروج رییس ، که وفاداری خود را به امپراتوری عثمانی اعلام کرده بود، از اسپانیایی ها گرفته شد.   پس از آن فتح مصر و پایان امپراتوری ممالیک در سال 1517 انجام شد. در سال 1522 جزیره ی استراتژیک رودس،  مقر شوالیه های سنت جان، توسط ناوگان دریایی کوردوغلو مصلح الدین رییس  فتح شد. سلطان سلیمان قانونی به شوالیه ها اجازه داد جزیره را ترک کنند، و آنها پایگاه خود را ابتدا به سیسیل و بعداً به مالت منتقل کردند.

در سال 1527 ناوگان عثمانی در فتح دالماسی، کرواسی، اسلوونی و بوسنی شرکت کرد. در سال 1529 ناوگان عثمانی تحت فرماندهی صالح رییس و آیدین رییس ناوگان اسپانیایی رودریگو پورتوندو را در نزدیکی جزیره ی فورمنتِرا منهدم کرد. به دنبال آن اولین بازپسگیری تونس از اسپانیایی ها و فتح مجدد موریا توسط ناوگان خیرالدین بارباروسا انجام شد. این ناوگان در سال 1537 جزایر  دوک نشین نکسوس را فتح کرد. پس از آن، ناوگان عثمانی مستعمره ی ونیزیها در کورفو  را محاصره کرد و در پاشنه ی چکمه ی ایتالیا نیرو پیاده کرد و سبب شد تا جمهوری ونیز و شارل پنجم (پادشاه اسپانیا) از پاپ درخواست کنند که یک اتحادیه ی مقدس متشکل از اسپانیا، ونیز، جنوا، ایالتهای تحت فرمان پاپ در ایتالیا و شوالیه های مالت تشکیل دهد. ناوگان مشترک تحت فرمان دریادار برجسته ی شارل پنجم ، آندره دوریا قرارگرفت. آندروه دوریا و خیرالدین بارباروسا در سپتامبر 1538 در نبرد پروِزا، که اغلب بزرگترین پیروزی دریایی ترکیه در تاریخ به حساب می آید، با هم مصاف دادند. در سال 1543 ناوگان عثمانی با نیروهای فرانسوی در محاصره ی نیس، که در آن زمان بخشی از دوک نشین ساووی بود، شرکت کرد. پس از آن، فرانسیس اول (شاه فرانسه) ناوگان عثمانی را برای سرکردن زمستان به بندر تولون دعوت کرد. این اقامت کوتاه به عثمانیها اجازه داد تا به بنادر هابسبورگها در اسپانیا و ایتالیا حمله کنند. آنها تولون را در  مه 1544 ترک کردند.

در سالهای 1541 ، 1544 ، 1552 و 1555 ، ناوگان مشترک اسپانیا-ایتالیا تحت فرماندهی آندره دوریا به ترتیب در الجزایر، ناپل، پونزا و پیومبینو شکست خورد.

عملیات در اقیانوس هند و فتح نهایی آفریقای شمالی

در سالهای 1539-1538 ناوگان اقیانوس هند عثمانیها، مستقر در سوئز و بصره، چندین بار در نزدیکی شبه جزیره ی عربستان نیروهای پرتغالی را شکست داد  و عدن، یمن،  جده  و جیبوتی در ساحل دریای سرخ فتح کردند. محاصره ی دیو( پایگاه پرتغالی ها در هند) در سال 1538،به  هدف اخراج قطعی پرتغالی ها از اقیانوس هند ولی با شکست مواجه شد.

بین سالهای 1547 و 1548 ، یمن از پرتغالیها بازپس گرفته شد. در خلیج فارس و دریای عرب بندرهای مهم دیگر پرتغال مانند عمان و قطر در سال 1552 فتح شدند،  اما عثمانی ها نتوانستند جزیره ی هرمز را تصاحب کنند و بنابراین کنترل خلیج فارس همچنان در دست پرتغالی ها باقی ماند.

در سال 1565 سلطنت آچه در اندونزی به امپراتوری عثمانی اعلام وفاداری کرد و در سال 1569 ناوگان عثمانی به رهبری کوردوغلو خضر رییس به بندرهای جدیدی مانند دبل ، سورات ، جانجیرا رفت و سرانجام با تجهیزات مجهز پا به آچه گذاشت. این ناوگان، با استعداد 22 فروند کشتی،  شرقی ترین لشکرکشی دریایی عثمانی را صورت داد.

 قطعه ای از اولین نقشه جهان توسط دریادار عثمانی پیری رییس (1513) که اقیانوس اطلس و قاره آمریکا را نشان می دهد.

پیروزی نیروی دریایی عثمانی در جنگ پروزا در سال 1538 و جنگ جبرا در سال 1560 برتری عثمانی را در دریای مدیترانه برای چندین دهه تضمین کرد تا اینکه عثمانی ها اولین شکست نظامی خود را از اروپایی ها در نبرد لپانتو  (1571) متحمل شدند. اما شکست در لپانتو، برخلاف تبلیغ اروپاییان، فقط یک عقب نشینی موقت بود. این شکست نتوانست مانع فتح قبرس توسط عثمانی ها شود  و در عرض یک سال عثمانی ناوگان بزرگی ساخت که در سال 1574 تونس را از اسپانیایی ها باز پس گرفت. این امر پس از فتح لیبی توسط ناوگان تورگوت رییس و فتح سواحل مراکش در اقیانوس اطلس توسط صالح رییس (1553) اتفاق افتاد و فتح شمال آفریقا را کامل کرد.

عملیات نظامی در اقیانوس اطلس

از اوایل قرن هفدهم ، ناوگان عثمانی شروع به فعالیت در اقیانوس اطلس کرد. کمال رییس در سال 1501 به جزایر قناری سفر کرد، در حالی که ناوگان مراد رییس (پدر) جزیره ی لانزاروته ( از جزایر قناری) را در سال 1585 تصرف کرد. در سال 1617 ، ناوگان عثمانی قبل از حمله به ساسکس، پلیموث، دِوون، هارتلند پوینت، کورن وال و سایر شهرستانهای سواحل غرب انگلستان در آگوست 1625 ، مادیرا را در اقیانوس اطلس به تصرف خود درآورد. در سال 1627 کشتی های نیروی دریایی عثمانی ، به همراه دزدان دریایی بربر، به رهبری مراد رییس (پسر) ، جزیره ی لوندی را در کانال بریستول تصرف کردند و آن را به صورت پایگاه اصلی عثمانی در اقیانوس اطلس شمالی در طی پنج سال آینده درآوردند. آنها از آنجا به جزایر شتلند، جزایر فارو ، جزایر دانمارک، نروژ، ایسلند و وستمانایا یار حمله کردند. بین سالهای 1627 و 1631 این ناوگان به سواحل ایرلند و حتی سوئد نیز حمله کرد. کشتی های عثمانی بعداً در سواحل شرقی آمریکای شمالی ظاهر شدند و به ویژه در مستعمرات انگلیس مانند نیوفاندلند و ویرجینیا دیده می شدند.

عملیات در  دریای سیاه

بین سالهای 1220-1237، سلطان سلجوقی روم ، علاءالدین کیقباد اول، ناوگانی در سینوپ تحت  فرمان امیر چوپان ، تشکیل داده بود و بخشهایی از شبه جزیره ی کریمه و سوگداک در دریای آزوف را فتح کرده بود.

پس از فتح قسطنطنیه در سال 1453  ترکهای عثمانی با ناوگان خود بر مدیترانه تسلط داشتند. در سال 1475 ، سلطان محمد سوم  تعداد 380 فروند کشتی را به فرماندهی گدک احمد پاشا به کار گرفت تا شاه نشین یونان زبان تئودورو را به همراه بنادر تحت کنترل جنوایی ها در کریمه  تسخیر کند. در نتیجه ی این فتوحات ، از سال 1478 تا 1774 خانات کریمه به تحت الحمایه امپراتوری عثمانی تبدیل شد.

شکست در محاصره ی مالت در سال 1565 و پیروزی نیروی دریایی مشترک اروپاییان در جنگ لپانتو در سال 1571 نشان داد که جریان امواج در حال تغییر هستند. با این حال دریای سیاه مدتها با نام "دریاچه ی ترکها"خوانده می شد. بیش از صد سال برتری نیروی دریایی عثمانی در دریای سیاه بر سه ستون قرار داشت: کنترل عثمانی بر تنگه های بسفر و داردانل، کنترل دهانه ی رود دانوب (که به کشورهای دیگر اجازه نمیداد کشتی های شان را وارد دریای سیاه کنند)، عدم وجود دزدان دریایی در دریای سیاه.

با این حال ، پس از دهه ی 1550 ،  حملات مکرر دریایی توسط طایفه ای از قزاقهای تغییر عمده ای در کنترل دریای سیاه به وجود آورد. قایق های  پارویی قزاقها می توانستند هفتاد نفر را در خود جای دهند و مجهز به توپ بودند. آنها کوچک و باریک و از دور به سختی قابل تشخیص بودند و مانورپذیری بهتری نسبت به کشتی های عثمانی داشتند. در اوایل دهه 1600 قزاق ها توانستند ناوگانی به استعداد 300 فروند تشکیل بدهند و به هر گوشه از دریای سیاه بفرستند. آنها حمله به شهرهای بزرگ مانند کافه ، وارنا، ترابوزان و حتی حومه ی قسطنطنیه را آغاز کردند.

اوج حملات قزاق ها در سال 1637 رخ داد ، زمانی که اتحادیه ی بزرگی از  قزاقها قلعه ی آزوف را محاصره کردند. پس از دو ماه جنگ زمینی و دریایی ، آزوف توسط قزاق ها فتح شد.

قایقهای پارویی قزاقها

نیروی دریایی عثمانی همچنین برای تحت فشار قرار دادن پادشاهی های محلی در طول قرن شانزدهم و هفدهم سواحل غربی گرجستان را بارها محاصره کرد.

ترجمه ی آزاد از اینجا.